Με την pixel art, μπορείτε να δημιουργήσετε ένα αριστουργηματικό μυστήριο, που θα μπορεί να αφηγείται μια ιστορία, μέσα από την ενδιαφέρουσα σχεδίαση χαρακτήρων και μια εις βάθος πλοκή που οδηγεί τον παίκτη να ανακαλύψει περισσότερα για το τι ακριβώς συμβαίνει. Το RE:CALL επιχειρεί να αποκτήσει υπόσταση με μια τακτοποιημένη σε βάθος αφήγηση που συνορεύει με την επιστημονική φαντασία, ενώ παράλληλα προσφέρει ένα στυλ μυστηρίου δολοφονίας που ελκύει τον παίκτη με το απλό gameplay του. Αλλά το RE:CALL απαιτεί από τον παίκτη να βγάλει το συμπέρασμα μόνος για τα τεκταινόμενα.

Παρά το γεγονός ότι ο Bruno είναι ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, όταν ξεκινά το RE:CALL, στην πραγματικότητα παίζετε ως ο Javier που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο γραφείο της Chester Make-Believe, γνωστής και ως The Toy Maker. Έκει ξεκινά μια καθιερωμένη τηλεοπτικού τύπου ανάκριση. Το άτομο που κρατείται αιχμάλωτος τρέμει από τον φόβο του και ο ανακριτής δεν «θέλει» να του κάνει κακό εκτός και αν… Ο Javier χύνει τόνους ιδρώτα και καθώς μιλάς μπορείς να αποφασίσεις τι πραγματικά συνέβη. Ήταν ένας πράσινος φρουρός στην πόρτα; Ή ήταν μπλε; Κάθε επιλογή έχει διαφορετικά αποτελέσματα. Κάπως σαν την μέρα της μαρμότας, κάθε φορά που «αποτυγχάνεις», μαθαίνεις κάτι νέο. Ίσως το να επιτεθείς στον φρουρό είναι κακή ιδέα, τι γίνεται με το να του πεις ψέματα ή να τους προσπεράσεις κρυφά; Ποιός ξέρει!

Το επόμενο κεφάλαιο είναι όταν αρχίζετε να παίζετε ως Bruno που έχει ένα ξαφνικό περίεργο συναίσθημα. Εδώ, αναμφισβήτητα, ξεκινά το παιχνίδι. Αφού μιλήσετε με κάποιους χαρακτήρες, όπως η κυρία Skye(η ηλικιωμένη κυρία) και ο Sonny Cash (δημοσιογράφος), συναντάτε τον Lucas Brightside, έναν γνωστό του Bruno. Μοιράζεστε μερικες ατάκες μέχρι να εμφανιστεί η Henriette Albarn. Η Henriette είναι το πλούσιο κορίτσι, που ο Bruno αγαπάει. Η Henriette θα καλέσει τον Bruno σε μια εκδήλωση στο σπίτι της. Τα πράγματα πάνε καλά μέχρι που η επόμενη σκηνή θα σας κάνει να μιλήσετε με έναν ντετέκτιβ που σας ζητά να απαγγείλετε τα γεγονότα που οδήγησαν σε έναν φόνο. Εδώ μπαίνουν στο παιχνίδι πολλοί από τους μηχανισμούς που θα μάθετε, και όπου αρχίζει να εμφανίζεται η πεποίθηση του Bruno ότι κάτι δεν πάει καλά. Το παιχνίδι θα σας κάνει να δημιουργήσετε ανθρώπους με τις αναμνήσεις σας καθώς προσπαθείτε να καταλάβετε ποιος είναι ο δολοφόνος.

Ξεπερνώντας τα της ιστορίας, το RE:CALL φαίνεται υπέροχο. Θα παρασυρθείτε από το pixel art και θα εντυπωσιαστείτε με τη συνέπεια αυτού του θέματος μέσω της γραμματοσειράς του παιχνιδιού επίσης. Κάθε χαρακτήρας έχει το δικό του προσωπικό στυλ και υπόβαθρο. Η Henrietta έχει ροζ καρδιές και ροζ θέμα και ο Bruno έχει ένα μοβ θέμα και αντίστοιχη γραμματοσειρά.Το παιχνίδι θα εμφανίζει συμβάντα όπου ανακαλείτε μια μνήμη, επιδεικνύοντας ένα εφέ CRT τηλεόρασης. Ακόμη και σε αυτές τις αναμνήσεις, τα πορτρέτα των χαρακτήρων έχουν όλα ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, που ονομάζονται Forgotten, έχουν και αυτοί εξίσου όμορφη pixel art.

Η ποιότητα του art style, ειδικά τα πορτρέτα των χαρακτήρων, είναι εξαιρετική. Αν και πρέπει να ειπωθεί, τα sprites για κάθε χαρακτήρα φαίνονται όλα ίδια. Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα στο RE:CALL είναι ο εκφοβισμός και το fatshaming. Πολλοί από τους Forgotten και ο Lucas θα εκφοβίσουν και θα πουν άσχημα πράγματα στον Bruno. Ενώ τα πορτρέτα τους είναι μοναδικά, οι εκδόσεις sprite μοιάζουν όλες με τον Bruno και ενώ αυτό που μας λένε είναι βαρύ κάπου δεν αποδίδεται όπως θα έπρεπε. Αυτό είναι λίγο κρίμα. Οι χαρακτήρες είναι όλοι τόσο διαφορετικοί ως προς την όψη, τους μυς, ακόμη και τα χαρακτηριστικά του προσώπου, και ενώ θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι όλα είναι εσωτερικευμένα, και για ορισμένους χαρακτήρες είναι, δεν μπορείτε παρά να παρατηρήσετε ότι το επίπεδο της λεπτομέρειας και της ποικιλίας χάνεται στα sprites σε σύγκριση με τα πορτρέτα των χαρακτήρων.

Σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, η μουσική και ο ήχος ξεχωρίζουν πολύ. Το RE:CALL δεν έχει voice acting, αλλά κάθε πρόταση που λέει ο χαρακτήρας έχει έναν ήχο. Κάθε χαρακτήρας έχει διαφορετικό βάθος στους ήχους του. Αυτό είναι παρόμοιο με άλλα παιχνίδια του είδους όπως ο Ace Attorney και η σειρά Professor Layton. Μιλώντας για το Professor Layton, η μουσική του RE:CALL έχει την ίδια ιδιορρυθμία και το παιχνίδι είναι γεμάτο μουσικές αναφορές.

Το RE:CALL περιλαμβάνει το καφέ των Depeche (που πήρε το όνομά του από το συγκρότημα Depeche Mode) και χαρακτήρες όπως ο Dominik NewOrder (από το συγκρότημα New Order) και ο Lucas Brightside (που πήρε το όνομά του από τον κύριο Brightside από τους The Killers). Ο Harry Ocean πιθανότατα πήρε το όνομά του από τον Frank Ocean, με το χρωματικό του σχέδιο να είναι το πορτοκαλί, ένα νεύμα στο ντεμπούτο άλμπουμ του Frank Ocean, Channel Orange. Το επίθετο του Μπρούνο είναι Gallagher, από τα δίδυμα Gallagher των Oasis. Υπάρχει ο ντετέκτιβ Gioeli De La Soul, με το Gioeli να είναι το επίθετο του Johnny Gioeli από τους Crush που έχει κάνει μουσική για τον Sonic the Hedgehog. Το De La Soul είναι επίσης το όνομα ενός συγκροτήματος hip-hop. Η οικογένεια Albarn πήρε το όνομά της από τον Damon Albarn από το Blur and the Gorillaz. Είναι ήδη πολλά, αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά που θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας. Διασκέδασα πολύ προσπαθώντας να καταλάβω ποιες ήταν οι αναφορές και έκανε το παιχνίδι να είναι πιο ιδιαίτερο και ουσιαστικό.

Το RE:CALL δεν αναδεικνύει μόνο τη συζήτηση για το τραύμα και τη μνήμη. Συζητά επίσης προβλήματα με την αστυνομία. Συγκεκριμένα για το πώς τους βλέπει η κοινωνία. Παίζοντας ως Dominik NewOrder, μιλάτε με έναν αξιωματικό που του αρέσει να δέρνει «junkies». Ένας άλλος αξιωματικός θα αναφέρει ότι πουλά τα όπλα τους σε «συμμορίες κουκουλοφόρών». Ο τελευταίος αξιωματικός με τον οποίο μιλάτε σας ζητά να πάτε σε δίκη και να μιλήσετε για λογαριασμό άλλου αστυνομικού. Αυτός κατηγορείται για «κάποια πράγματα με τη γυναίκα του», υπονοώντας ότι πρόκειται για ενδοοικογενειακή κακοποίηση, κάτι που έχει συμβεί ιστορικά με τους αστυνομικούς. Δεν πατάει ελαφρά σε αυτές τις περιοχές. Και ενώ μπορεί να πηγαίνετε σε ένα σύστημα για να προσπαθήσετε να το καταρρίψετε, μερικές φορές βοηθάτε το σύστημα στο τέλος.

Το παιχνίδι έχει ειλικρινείς απόψεις και συζητήσεις για κάποιες σκληρές αλήθειες. Αλλά αυτό είναι που μου άρεσε περισσότερο, ότι δεν μασάει τα λόγια του. Μου άρεσε πόσο ειλικρινά και ωμά είναι όλα. Αυτά τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όσο ακούγονται. Και είναι υπέροχο να δίνουμε σε αυτούς τους ανθρώπους μια γεύση από το δικό τους μάθημα στο τέλος.

Εξακολουθώ να έχω κάποια προβλήματα με το παιχνίδι, όπως η έλλειψη λειτουργιών προσβασιμότητας. Αν και είναι κατανοητό για ένα ανεξάρτητο παιχνίδι να είναι κάπως φτωχό σε επιλογές, μερικές περιπτώσεις ξεχώρισαν ως δυνητικά προβληματικές για όσους έχουν συγκεκριμένες ανάγκες. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η οθόνη αναβοσβήνει, για παράδειγμα. Και παρόλο που δεν πάσχω από επιληψία, εξακολουθούσα να αισθάνομαι λίγο άσχημα. Μαζί με αυτό, δεν υπάρχει τρόπος να αντιστοιχίσετε ξανά τα κουμπιά. Στην αρχή βρήκα τον χειρισμό δύσχρηστο, αλλά τελικά συνήθισα. Η επαναχαρτογράφηση μπορεί να κυμαίνεται από χρήσιμη έως απολύτως απαραίτητη για μερικούς ανθρώπους, επομένως είναι κρίμα να μην υπάρχει αυτή

Το παιχνίδι έχει επίσης αυτό το περίεργο αποτέλεσμα θολώματος στο πλάι της οθόνης σε όλη τη διάρκεια. Χρησιμοποιεί λόγο διαστάσεων 9:16, όπως μια φωτογραφία πορτραίτου. Είναι λίγο ενοχλητικό, αλλά έκανα ότι μπορούσα για να το αγνοήσω. Στη συνέχεια, στο Κεφάλαιο 5, υπάρχει μια συσκευή τηλεμεταφοράς που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να παραλείψετε τις ενότητες μυστικότητας μόλις τις ολοκληρώσετε. Αλλά για κάποιο λόγο, αυτό καθιστά τα μη θολά μέρη θολωμένα και τα θολωμένα μέρη μη θολά. Και πάλι, είναι απογοητευτικό και ενοχλητικό.

Παρά τα περίεργα, το παιχνίδι με πήγε σε μέρη που δεν περίμενα ποτέ και πάντα ήθελα να δω πού θα κατέληγε. Πολλές φορές ήλπιζα ότι οι θεωρίες μου θα εμφανιστούν στο τέλος, μερικές φορές το έκαναν και μερικές φορές όχι. Αλλά το απόλαυσα γιατί με κράτησε σε εγρήγορση. Το RE:CALL έχει δύο καταλήξεις και βρήκα το ένα πολύ πιο ικανοποιητικό από το άλλο, οπότε αναρωτιέμαι αν αυτό είναι το τέλος του «canon». Το ίδιο το παιχνίδι έχει επίσης πολλά μετα-ανέκδοτα και σχόλια. Ξέρει πότε να πει ένα αστείο και πότε τα πράγματα πρέπει να γίνουν σοβαρά.

Αυτό είναι ένα παιχνίδι που με έκανε να συγκινηθώ πολύ. Ειλικρινά έχω καιρό να συνδεθώ με έναν χαρακτήρα τόσο έντονα όσο με τον Bruno. Το RE:CALL είναι ένα παιχνίδι που θα το σκέφτομαι και θα το μνημονεύω για καιρό. Είναι ένα μικρό σχετικά παιχνίδι, αλλά είναι υπέροχο για να ξεκινήσετε το 2023.