Στο Forgive Me Father, οι παίκτες παίρνουν τον ρόλο είτε ενός ιερέα είτε ενός δημοσιογράφου και ανάλογα με τον χαρακτήρα που θα επιλέξουν, το gameplay θα διαφοροποιείται ανάλογα -έστω και λίγο. Τα όπλα που θα χρησιμοποιήσετε και στις δύο περιπτώσεις είναι τα ίδια, αλλά έχετε διαφορετικά εργαλεία στη διάθεσή σας.

Για παράδειγμα, ο ιερέας χρησιμοποιεί έναν ιερό σταυρό, τη Βίβλο και πολλά άλλα, ενώ ο δημοσιογράφος χρησιμοποιεί κούκλες βουντού, τσιγάρα και άλλα. Θα αποδώσω τα εύσημα στο ότι οι δύο χαρακτήρες νιώθεις ότι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους λόγω της διαφοράς στα εργαλεία. Τελείωσα το παιχνίδι με τη δημοσιογράφο και βρήκα τα εργαλεία της χρήσιμα (ως επί το πλείστον), αν και η κάμερα της, που ζαλίζει τους εχθρούς, είναι απρόβλεπτη και δεν στοχεύει με ακρίβεια.

Με την απλή υπόθεση ότι είστε ένας από τους λίγους που φαινομενικά επιβιώνουν με τις αισθήσεις σας ακέραιες, το Forgive Me Father σας βάζει σε ένα ταξίδι για να βρείτε απαντήσεις. Αν θέλετε, μπορείτε να εμβαθύνετε στην ιστορία του παιχνιδιού αλληλεπιδρώντας με διάφορα αντικείμενα και έγγραφα στα επίπεδα του παιχνιδιού, αλλά δεν αξίζει πραγματικά να αγχωθείτε για αυτό. Επιλέξτε αυτό το παιχνίδι για τη γρήγορη FPS δράση του και τον τρόμο, όχι για την αφήγησή του.

Αναφέροντας την γρήγορη δράση, ο τίτλος πραγματικά κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Ίσως αρχίσετε να πιστεύετε ότι οι δύο χαρακτήρες που αναφέραμε παραπάνω είναι στα κρυφά επαγγελματίες αθλητές σπριντ. Γενικά είναι ευπρόσδεκτο, αλλά με τα επίπεδα να έρχονται σε διάφορα σχήματα και μεγέθη – κάποια είναι ανοιχτά, δίνοντάς σας χώρο για να αναπνεύσετε, ενώ άλλα σας κάνουν να τρέχετε με ένταση μέσα από στενούς διαδρόμους – δεν αποτυπώνουν πάντα ικανοποιητικά τη δράση.

Εκτός από το να τρέχετε και να αποφεύγετε εχθρούς, στο Forgive Me Father πρέπει να κυνηγάτε κλειδιά. Θα συναντάτε τακτικά οδοφράγματα, αναγκάζοντάς σας να ακολουθήσετε άλλο μονοπάτι μέχρι να βρείτε ένα κλειδί με χρωματική κωδικοποίηση που θα σας επιτρέψει να προχωρήσετε. Υπάρχουν επίσης πολλές αρένες, όπου θα ξεπηδήσουν κύματα εχθρών για να κάνουν τη ζωή σας κόλαση. Και θα μπορούσαν πραγματικά να το επιτύχουν αυτό (όχι απαραίτητα για καλό), καθώς τα checkpoints είναι λίγα, οπότε αν πεθάνετε, συχνά θα πρέπει να επαναλαμβάνετε ένα μεγάλο κομμάτι του επιπέδου.

Ένας από τους τρόπους με τους οποίους το Forgive Me Father διαφοροποιείται από το σύνολο των ανταγωνιστικών ρετρό τίτλων FPS που διατίθενται – εκτός από το προφανές art style που εμπνέεται από τα κόμικς – είναι το σύστημα αναβάθμισεων του. Τόσο ο ιερέας όσο και ο δημοσιογράφος έχουν στη διάθεσή τους μια σειρά από μοναδικές δεξιότητες που μπορούν να αναβαθμιστούν με την πάροδο του χρόνου. Τα όπλα μπορούν επίσης να αναβαθμιστούν, επιτρέποντας νέες λειτουργίες και αλλάζοντας δραματικά την εμφάνισή τους. Προσθέστε και άλλες αναβαθμίσεις, όπως το να μπορείτε να μεταφέρετε περισσότερα πυρομαχικά, και έχετε ένα σύστημα που σας δίνει μια πραγματική αίσθηση προόδου.

Είναι απλώς κρίμα που μια άλλη μοναδική πτυχή του Forgive Me Father – η τρέλα – δεν εφαρμόζεται τόσο καλά. Η ιδέα είναι ότι καθώς εμπλέκεσαι σε μάχη και σκοτώνεις εχθρούς, η τρέλα σου αυξάνεται, αφαιρώντας το χρώμα από την οθόνη, ενώ σε κάνει πιο δυνατό. Ωστόσο, ο μετρητής τρέλας εξαντλείται τόσο γρήγορα που σπάνια έχετε την ευκαιρία να τον χρησιμοποιήσετε πραγματικά.

Υπάρχουν και κάποια άλλα θέματα. Μερικές από τις δεξιότητες που αποκτάτε δεν φαίνονται καθόλου χρήσιμες, ειδικά αν δεν τις έχετε αναβαθμίσει. Και στην προσπάθεια να νιώσετε την αίσθηση των Old school, FPS, πρέπει να συλλέξετε κουπόνια υγείας. Όλα είναι καλά μέχρι να πεθάνετε, να φορτώσετε ξανά το παιχνίδι από το τελευταίο checkpoint και να ανακαλύψετε ότι έχετε μόνο μια μικρή ποσότητα υγείας που έχει προστεθεί στο χαρακτήρα. Προσθέστε τη συχνά δυσκίνητη μετακίνηση και θα έχετε ένα παιχνίδι που είναι ως επί το πλείστον ευχάριστο, αλλά έχει και κάποια σημεία που απογοητεύουν.

Φαντάζομαι ότι πολλοί παίκτες θα βρουν το art style του Forgive Me Father να είναι το σημείο έλξης, όπως ήταν για μένα. Η συγχώνευση του 2D και του 3D είναι όμορφη όταν γίνεται σωστά και το Forgive Me Father επιτυγχάνει μια σκοτεινή και τραχιά, αλλά εντελώς μοναδική εμφάνιση. Λατρεύω το στυλ που μοιάζει με κόμικ με το οποίο απεικονίζονται οι εχθροί και τα όπλα του, και περίμενα με ενθουσιασμό να δω πώς θα ήταν το επόμενο boss ή σε τι θα μετέτρεπε το όπλο μου μια αναβάθμιση.

Εάν έχετε χρόνο για ένα άλλο ρετρό FPS στη ζωή σας, το Forgive Me Father θα σας προσφέρει μια τίμια ψυχαγωγία. Το γεγονός ότι είναι αρκετά φθηνό και έχει εχθρούς εμπνευσμένους από τον Lovecraft, θα είναι επίσης ελκυστικό για κάποιους. Ωστόσο, υπάρχουν καλύτερα παραδείγματα στο είδος. Έτσι, ενώ δεν είναι σε καμία περίπτωση ένα κακό παιχνίδι, είναι δύσκολο να το ονομάσουμε απαραίτητο. Είναι απλά ένα διασκεδαστικό, αλλά χωρίς πολλές μεγάλες στιγμές FPS.