Είμαι σίγουρος ότι κάτι οικείο σας κάνει να νιώθετε αυτό το σκηνικό: Κάποιος προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, μετά από μια πυρηνική καταστροφή. Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα σε Triple-A και indie παιχνίδια που έχουν επιτύχει, χρησιμοποιώντας αυτό το setting.

Το Dead Man’s Diary χρησιμοποιεί τις ίδιες συνθήκες, αν και με μια μικρή διαφορά. Σε σύγκριση με άλλα μετα-αποκαλυπτικά παιχνίδια όπου οι πυρηνικές επιπτώσεις είναι η απειλή, αυτό το παιχνίδι υπόσχεται να είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης με παζλ και εξερεύνηση. Έχει πράγματι ελκυστικά στοιχεία, αλλά το setting και το gameplay αρκούν για να σώσουν αυτό το παιχνίδι; Θα έχει επιτυχία όπως τα άλλα μετα-αποκαλυπτικά παιχνίδια;

Όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου στο παιχνίδι, ήμουν σε ένα δάσος όπου προχωράς σε ένα σκοτεινό μονοπάτι, χρησιμοποιώντας ένα φακό. Στην αρχή, με κυρίευσε το άγχος και η ζοφερή ατμόσφαιρα, καθώς άκουγα περιστασιακά τυχαίους θορύβους, όπως ένα κλαδί που σπάει ή μερικά κουτάκια που έπεφταν, υποδεικνύοντας ότι κάποιος ή κάτι ήταν εκεί έξω. Ο χαρακτήρας θα σταματούσε ακόμη και την κίνησή του για να κοιτάξει την κατεύθυνση του ήχου. Όντας χωρίς όπλο, τα επίπεδα αδρεναλίνης ανέβηκαν επικίνδυνα.

Ήταν όλα ενθαρρυντικά για μια δυνατή εμπειρία με horror πινελιές και το build up ήταν εξαιρετικό μέχρι που έπεσα πάνω στον βασικό μηχανισμό του παιχνιδιού: το να μείνω ζωντανός. Πρέπει να φροντίζετε τον εαυτό σας, να πίνετε νερό, να τρώτε φαγητό και οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι λάθος αυτό με την έννοια ότι είναι ένα παιχνίδι επιβίωσης και αυτό κάνουν τα παιχνίδια επιβίωσης. Επιπλέον, υπάρχουν πολλοί πόροι. Ωστόσο, έγινε ενοχλητικό για ένα και μόνο λόγο: τον μετρητή Geiger.

Ο μετρητής Geiger είναι ένα εργαλείο που χρειάζεστε για να προσδιορίσετε εάν το φαγητό ή το ποτό σας είναι τοξικό από την ακτινοβολία ή όχι. Ταιριάζει στο θέμα του παιχνιδιού, έτσι ώστε να έχει νόημα, αλλά ήταν τραγικό το πώς το παιχνίδι δεν σας λέει πού βρίσκεται αλλά και η χρήση του. Εάν δεν είστε κάποιος που εξερευνά ανοιχτά κάθε λεπτομέρεια του παιχνιδιού, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το χάσετε εντελώς, όπως ακριβώς έκανα στο πρώτο μου gameplay.

Μπορείτε ακόμη και να προχωρήσετε στο επόμενο κεφάλαιο του παιχνιδιού! ακόμα κι αν δεν έχετε αυτό το κρίσιμο εργαλείο και τίποτα δεν θα σας σταματήσει. Το παιχνίδι δεν έχει χάρτη ή ένδειξη για το πού μπορείτε να το βρείτε, επομένως γίνεται παιχνίδι εικασίας για το πού βρίσκεται. Έτσι, ξεκίνησα ξανά το παιχνίδι και τα jumpscares έγιναν προβλέψιμα αφού ήξερα ότι τίποτα δεν συνέβη στο δάσος.

Αυτό το παιχνίδι λατρεύει τη συλλογή πόρων. Δεν μπορείτε να προχωρήσετε την ιστορία μέχρι να συγκεντρώσετε ορισμένα υλικά. Για παράδειγμα, χρειάζεσαι μερικά πράγματα για να στήσεις μια σκηνή και να κοιμηθείς. Έτσι, αρχίζετε να συλλέγετε τα απαιτούμενα. Ωστόσο, γίνεται ενοχλητικό όταν τα αντικείμενα είναι υπερβολικά, σε αριθμό δεδομένου ότι δεν βρίσκονται εύκολα, αναγκάζοντας σας να «χτενίσετε» στην κυριολεξία τις ίδιες περιοχές ξανά και ξανά.

Στο αντίποδα το παιχνίδι είναι πανέμορφο. Το τοπίο είναι πολύ φωτορεαλιστικό θυμίζοντας πολύ ακριβότερες παραγωγές. Το φως του ήλιου βρίσκει το δρόμο του ανάμεσα στα δέντρα και στο έδαφος κατά τη διάρκεια της ημέρας, και οι λεπτομέρειες της επιφάνειας των τσιμεντένιων τοίχων και της βρωμιάς είναι πραγματικά εντυπωσιακές.

Θα χάζευα με τις ώρες το τοπίο εντός του παιχνιδιού, αλλά ο χρόνος κυλάει και ο μετρητής πείνας πέφτει ανά δευτερόλεπτο. Ευτυχώς, το παιχνίδι διαθέτει λειτουργία φωτογραφίας, οπότε οι προγραμματιστές γνωρίζουν ότι ο πραγματικός άσος του παιχνιδιού του είναι τα γραφικά του.

Στα θετικά είναι και το βάθος που έχει δώσει το γερμανικό studio στην δημιουργία του κόσμου. Σε όλο το παιχνίδι, θα βρείτε πολλές σημειώσεις από ανθρώπους που προσπάθησαν να επιβιώσουν στην επιφάνεια του κόσμου. Είναι φανερό από τις ιστορίες τους ότι οι συνθήκες τους είναι σκληρές μετά το πυρηνικό συμβάν. Μερικές σημειώσεις βοηθούν ακόμη και στην ιστορία. Για παράδειγμα, μια σημείωση λέει για ένα ασφαλές μέρος σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτές τις πληροφορίες για να κρυφτείτε από τους εχθρούς.

Το UI του παιχνιδιού είναι ουσιαστικό και συμπαγές. Μπορείτε να βρείτε τις βασικές πληροφορίες, όπως το ημερολόγιο ή τα ζωτικά σημεία, με ένα απλό πάτημα κουμπιού. Επίσης, τα κουμπιά που πρέπει να πατήσετε είναι ορατά. Έτσι, θα ξέρετε τι να πατήσετε εάν θέλετε να μεταβείτε στο επόμενο στοιχείο. Επιπλέον, οι ανάγκες του παίκτη είναι γρήγορα αντιληπτές και κατανοητές, όπως η πείνα, η δίψα και η υγεία του. Αντιπροσωπεύονται ως ποσοστά σε έναν κυκλικό μετρητή και το χρώμα του κύκλου αλλάζει ανάλογα με το πόσο χαμηλή είναι η αναλογία.

Όσο για την ιστορία, δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ικανοποιητική. Δεν αισθάνομαι ότι υπάρχουν σοβαρά ζητήματα που θίγονται κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, εκτός από την επιβίωση του πρωταγωνιστή. Δεν υπήρχαν σχέσεις που θα σας έκαναν να δείξετε κάποιον ενδιαφέρον, κάτι που είναι απαραίτητο για να δημιουργηθεί μια αίσθηση σύνδεσης. Οι παίκτες λατρεύουν όταν έχουν κάτι να προστατεύσουν και το Dead Man’s Diary δεν φαίνεται να έχει κάτι τέτοιο.

Το Dead Man’s Diary είναι ένα πολλά υποσχόμενο παιχνίδι. Έχει απολύτως εκπληκτικά φωτορεαλιστικά γραφικά. Διασκέδασα επίσης πολύ με το παιχνίδι στην αρχή. Με τρόμαξε, ειδικά όταν άρχισα να παίζω στο σκοτεινό δάσος λόγω των ανατριχιαστικών θορύβων. Η συλλογή πόρων σε ένα μέρος όπου μπορεί να ελλοχεύει ο κίνδυνος είναι συναρπαστική.

Δυστυχώς ο τίτλος δεν ανταποκρίνεται στις αρχικές προσδοκίες και παρά την ομορφιά του καταλήγει να είναι ένας βαρετός αγώνας συγκομιδής υλικών. Ωστόσο, αν είστε λάτρης της συλλογής πόρων σε ένα συναρπαστικό και ατμοσφαιρικό περιβάλλον για την επιβίωσή σας, το Dead Man’s Diary μπορεί να είναι φτιαγμένο για εσάς.