Ένας φιλόδοξος indie τίτλος αποδεικνύει ότι η ανάμειξη της Souls-like δομής, του βαθύ deckbuilding και της τακτικής μάχης σε πλέγμα μπορεί να δημιουργήσει έναν συναισθηματικά ηχηρό και ανταποδοτικό αγώνα που είναι απόλυτα επίκαιρος για το 2025.
Αν το 2025 έχει παγιώσει κάτι στη σκηνή των indie παιχνιδιών, είναι ότι οι παίκτες διψούν για νεωτερικότητα έναντι της οικειότητας. Οι τίτλοι που συζητήθηκαν περισσότερο φέτος, έχουν ωθήσει επιθετικά τα όρια, αναμειγνύοντας μηχανισμούς που παραδοσιακά ζούσαν σε ξεχωριστούς σχεδιαστικούς χώρους. Οι παίκτες όχι μόνο ανέχονται αυτή τη δημιουργικότητα, αλλά την αναζητούν ενεργά, αναγνωρίζοντας ότι τα μικρότερα στούντιο συχνά ανταγωνίζονται με επαναστατικές ιδέες παρά με τεράστιους προϋπολογισμούς. Η οικειότητα είναι άνετη, αλλά η καινοτομία είναι μεθυστική.
Σε αυτό το τοπίο έρχεται το Death Howl, όχι ως ακόλουθος των τάσεων, αλλά ως ένας σίγουρος συμμετέχων στη συζήτηση. Στον πυρήνα του, το Death Howl δεν προσπαθεί απλώς να αμφισβητήσει τα αντανακλαστικά ή τη στρατηγική σας σκέψη. Σας ζητά να καθίσετε με την δυσφορία, την επανάληψη και την απώλεια. Θέλει να αποτύχετε, να μάθετε και να επιστρέψετε δυνατότεροι—όχι επειδή ένα tutorial σας είπε πώς, αλλά επειδή το ταξίδι το απαίτησε. Αυτό δεν είναι ένα παιχνίδι που ζητά την προσοχή σας με θέαμα. Την κερδίζει αργά, ήσυχα, και μετά αρνείται να σας αφήσει.
Αυτό που κάνει το Death Howl να ξεχωρίζει δεν είναι μόνο ότι αναμειγνύει είδη, αλλά ότι κατανοεί γιατί αυτά τα είδη λειτουργούν καταρχήν. Τα Souls-likes ευδοκιμούν στην επιμονή. Τα Deckbuilders ευδοκιμούν στον πειραματισμό. Η Τακτική μάχη ευδοκιμεί στην υπομονή. Το Death Howl συνδέει και τα τρία με μια ωμή, απεγνωσμένη αφήγηση για την άρνηση μιας μητέρας να αποδεχθεί την απώλεια, τόσο βαριά που οι μηχανισμοί μοιάζουν με επέκταση της ιστορίας και όχι με συστήματα που απλώς προστέθηκαν.
Στη θεωρία, ο συνδυασμός μιας απαιτητικής Souls-like δομής, ενός συστήματος μάχης βασισμένου σε κάρτες, και ενός τακτικού πλέγματος ακούγεται λιγότερο σαν ευφυΐα και περισσότερο σαν απερισκεψία. Ο αρχικός σκεπτικισμός είναι φυσικός. Αλλά τα συστήματα αρχίζουν να κουμπώνουν σχεδόν απροσδόκητα. Η επανάληψη, βασικός πυλώνας του είδους Souls, μετατρέπει τον πειραματισμό με τις κάρτες σε έναν συνεχή, ουσιαστικό βρόχο ανατροφοδότησης. Το τακτικό πλέγμα εξασφαλίζει ότι κάθε κάρτα που παίζεται έχει μια κρίσιμη χωρική συνέπεια. Το αρχικό αίσθημα πολυπλοκότητας δίνει τη θέση του σε μια αίσθηση συνεκτικού, σκόπιμου σχεδιασμού. Η ανάμειξη ενισχύει κάθε επιμέρους στοιχείο.
Στο κέντρο του παιχνιδιού βρίσκεται η Ro, μια μητέρα της οποίας η θλίψη είναι τόσο δυσβάσταχτη που ο ίδιος ο θάνατος γίνεται διαπραγματεύσιμος. Αυτή είναι μια ιστορία για την άρνηση: μια άρνηση να αποδεχθεί την απώλεια, μια άρνηση να προχωρήσει, μια άρνηση να αφήσει ένα παιδί που χάθηκε πολύ νωρίς. Το ταξίδι της Ro στον Κόσμο των Πνευμάτων δεν είναι ηρωικό· είναι απεγνωσμένο, ωμό και βαθιά ανθρώπινο.
Η θλίψη στο Death Howl δεν είναι απλώς ένα αφηγηματικό θέμα· είναι το καύσιμο που οδηγεί όλη την εμπειρία. Η επανάληψη που είναι εγγενής στον σχεδιασμό των Souls-like αντικατοπτρίζει την κυκλική φύση του πένθους. Επισκέπτεστε ξανά τα ίδια μέρη, αντιμετωπίζετε τους ίδιους εχθρούς, και κάνετε τα ίδια λάθη—μέχρι, αργά, να μην τα κάνετε. Η άρνηση της Ro να τα παρατήσει γίνεται η άρνηση του παίκτη να σταματήσει να μαθαίνει.
Τα Ιερά Άλση (που λειτουργούν σαν φωτιές) προσφέρουν ανάπαυση και θεραπεία, αλλά η ξεκούραση προκαλεί την επαναφορά του κόσμου. Οι εχθροί επιστρέφουν, αναγκάζοντας τους παίκτες να περιηγηθούν ξανά σε οικεία εδάφη. Αρχικά, αυτό μπορεί να είναι αποκαρδιωτικό, αλλά με τον καιρό, σταματά να μοιάζει με τιμωρία και αρχίζει να μοιάζει με προπόνηση. Η πρόοδος δεν μετριέται με τη γεωγραφική μετακίνηση, αλλά με την εσωτερική ενδυνάμωση, η οποία αποτελεί μια ισχυρή μηχανική αντανάκλαση του μη γραμμικού ταξιδιού μέσα από την απώλεια.
Ο Κόσμος των Πνευμάτων στο Death Howl δεν είναι μια ενιαία, σαφώς καθορισμένη τοποθεσία. Είναι μια συλλογή από στοιχειωμένα, κατακερματισμένα βιώματα, το καθένα μοναδικό στον συναισθηματικό του τόνο και τους μηχανισμούς του. Η δέσμευση του παιχνιδιού στην ανοιχτή εξερεύνηση και την ελάχιστη ρητή εκμάθηση μπορεί να είναι αποθαρρυντική. Δεν υπάρχει φωτεινή ένδειξη αποστολής και πολλοί μηχανισμοί αφήνονται στον παίκτη να τους ανακαλύψει οργανικά.
Αυτή η σκόπιμη ασάφεια ενισχύει τα κεντρικά θέματα του παιχνιδιού. Η θλίψη δεν συνοδεύεται από οδηγίες. Η ίαση δεν ακολουθεί μια λίστα ελέγχου. Το Death Howl ζητά από τους παίκτες να πλοηγηθούν στην αβεβαιότητα, εμπιστευόμενοι τους να βρουν νόημα παρατηρώντας, πειραματιζόμενοι και αναλογιζόμενοι.
Η μάχη εκτυλίσσεται σε ένα σαφές τακτικό πλέγμα, ένα σύστημα βασισμένο σε γύρους που επιτρέπει βαθύ σχεδιασμό. Σε αντίθεση με τα παιχνίδια δράσης σε πραγματικό χρόνο, κάθε κίνηση και κάθε κάρτα που παίζεται είναι μια συνειδητή επιλογή. Το παιχνίδι κάνει μια κομψή παραχώρηση στην πολυπλοκότητα: η Ro ενεργεί πάντα πρώτη. Αυτή η σαφήνεια επιτρέπει στους παίκτες να επικεντρωθούν αποκλειστικά στη στρατηγική, μετατρέποντας κάθε συνάντηση σε έναν στοχαστικό γρίφο. Η επιτυχία δεν εξαρτάται από τον χρόνο αντίδρασης· εξαρτάται από την προνοητικότητα—την τοποθέτηση, την πρόβλεψη της κίνησης του εχθρού και το παίξιμο της βέλτιστης ακολουθίας καρτών.
Για τους λάτρεις του deckbuilding, το Death Howl προσφέρει μια λεπτή αλλά βαθιά εμπειρία. Οι κάρτες είναι εκφράσεις του στυλ παιχνιδιού, αποκτώνται μέσω επιμονής και κατασκευάζονται χρησιμοποιώντας Death Howls—το ενιαίο νόμισμα που συλλέγεται από τα ηττημένα πνεύματα. Αυτή η απλοποίηση είναι απίστευτα αποτελεσματική, μειώνοντας το γνωστικό φόρτο και εισάγοντας ουσιαστική ένταση.
Κάθε Death Howl που δαπανάται είναι μια απόφαση: Να κατασκευάσω μια ισχυρή νέα κάρτα για άμεσο τακτικό πλεονέκτημα, ή να επενδύσω σε ένα δέντρο δεξιοτήτων για μακροπρόθεσμη παθητική ανάπτυξη; Η ενοποίηση των πόρων σε ένα ενιαίο νόμισμα διασφαλίζει ότι κάθε αποτέλεσμα μάχης συνδέεται άμεσα με τη στρατηγική προόδου σας. Αυτή η συνεχής, υψηλού ρίσκου επιλογή ενισχύει την ιδέα ότι ακόμη και τα μικρά βήματα ανάπτυξης είναι κερδισμένα, πολύτιμα και προσεκτικά μελετημένα.
Καθώς η Ro προχωρά, οι τέσσερις κύριες περιοχές του Κόσμου των Πνευμάτων αλλάζουν ριζικά τον τρόπο που αναμένεται να παίξετε. Κάθε περιοχή εισάγει τις δικές της κάρτες, δέντρα δεξιοτήτων και, κυρίως, μια ποινή: οι κάρτες που δεν είναι εγγενείς στην τρέχουσα βιόσφαιρα κοστίζουν επιπλέον μάνα για να παιχτούν.
Αν και αρχικά είναι απογοητευτικό, αυτό το σύστημα επιβάλλει έξυπνα την προσαρμογή. Αποτρέπει τους παίκτες από το να επιβληθούν με ένα μόνο, αγαπημένο build. Αντίθετα, ενθαρρύνεστε να υιοθετήσετε τους τοπικούς μηχανισμούς, να αποβάλετε τις παλιές συνήθειες και να αναδειχθείτε ως ένας πιο ευέλικτος deckbuilder. Αυτή η διαδικασία αντικατοπτρίζει τη συναισθηματική δουλειά της διέλευσης από διαφορετικές φάσεις του πένθους, όπου οι παλιοί μηχανισμοί αντιμετώπισης σταματούν να λειτουργούν και πρέπει να βρεθούν νέοι τρόποι ύπαρξης.
Η κυκλοφορία του παιχνιδιού μοιάζει σχεδόν απόκοσμα επίκαιρη. Σε μια χρονιά όπου οι συλλογικές συζητήσεις επικεντρώθηκαν στην εξουθένωση, την απώπεια και τη συναισθηματική ωμότητα, το Death Howl προσφέρει κάτι πέρα από τον παραδοσιακό εσκαπισμό. Δεν αποσπά την προσοχή των παικτών από τη δυσκολία· την αναγνωρίζει και τους καλεί να καθίσουν με αυτήν. Το ταξίδι της Ro έχει απήχηση γιατί αντικατοπτρίζει πραγματικές συναισθηματικές εμπειρίες: ο αγώνας δεν ελαχιστοποιείται, αλλά του δίνεται νόημα.
Ο μηχανικός βρόχος—αργή, σταδιακή πρόοδος χτισμένη πάνω σε συχνές, αλλά δίκαιες, αποτυχίες—είναι βαθιά ικανοποιητικός επειδή η ικανότητα κερδίζεται.
Το Death Howl είναι ένα σπάνιο επίτευγμα. Συνδυάζοντας τη Souls-like δομή, το βάθος του deckbuilding και την τακτική μάχη σε πλέγμα με ένα μοναδικό συναισθηματικό όραμα, το The Outer Zone δημιούργησε ένα παιχνίδι που είναι συνεκτικό, σκόπιμο και βαθιά ηχηρό. Δεν είναι απλώς ένα από τα πιο συναρπαστικά indie παιχνίδια του 2025· είναι ένα από τα πιο ανθρώπινα.
GameFreniacs 
Σχολιάστε