Λίγα παιχνίδια καταφέρνουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο που αισθάνεται αρχαίος—όχι επειδή το δηλώνουν, αλλά επειδή το δείχνουν μέσα από τη φθορά, τη σιωπή και τα σημάδια χρόνων που πέρασαν. Το Tales of Old Dominus επιχειρεί ακριβώς αυτό. Θέλει να γίνει το επόμενο μεγάλο dark fantasy RPG, ένας κόσμος χτισμένος πάνω σε μύθους, παρακμή και θεϊκή εγκατάλειψη. Και παρότι πετυχαίνει πολλές φορές, σκοντάφτει σχεδόν εξίσου συχνά.
Είναι ένα παιχνίδι γεμάτο φιλοδοξία—γοητευτικό, όμορφο και συχνά απογοητευτικό.
Στο Dominus, ξυπνάς στον ετοιμοθάνατο κόσμο της Arian ως revenant—ένας νεκρός πολεμιστής αναστημένος μέσω αρχαίας δύναμης και καταραμένων αναμνήσεων. Ο κόσμος που αντικρίζεις είναι αγνώριστος: βασίλεια διαλύονται, η πίστη πεθαίνει και οι θεοί έχουν σωπάσει.
Η αφήγηση δεν προσφέρει βαριά εξήγηση. Αντίθετα, το Tales of Old Dominus σκορπίζει ιστορίες σε θραύσματα—διαλόγους, επιγραφές, γράμματα και χαραγμένα μυστικά. Σαν το Dark Souls, σου ζητά να ενώσεις μόνος σου τα κομμάτια μιας χαμένης εποχής, με μια δόση πολιτικής έντασης που θυμίζει The Witcher.
Όταν το γράψιμο πετυχαίνει, είναι ποιητικό. Όταν όχι, μοιάζει υπερβολικά προσποιητό. Η ασυνέπεια κρατά το ενδιαφέρον, αλλά χαλάει τον ρυθμό.
Οι μάχες στο Tales of Old Dominus καθορίζουν μεγάλο μέρος της εμπειρίας. Κάθε χτύπημα έχει βάρος. Κάθε αποφυγή κοστίζει. Κάθε parry μοιάζει με ρίσκο. Ο ρυθμός είναι πιο αργός και βαρύς—κάπου ανάμεσα στο Dark Souls II και το Kingdom Come: Deliverance.
Όταν λειτουργεί σωστά:
- Οι επιθέσεις είναι ωμές και δυνατές
- Ο ήχος ενισχύει την αίσθηση κάθε χτυπήματος
- Οι εχθροί έχουν αξιοσημείωτη ποικιλία
Όμως δεν είναι τέλειο. Η απόκριση των χειρισμών είναι αργή, τα animation cancels δεν δουλεύουν πάντα αξιόπιστα και η κάμερα μερικές φορές… ξεχνάει πού πρέπει να κοιτάζει.
Ένα σύστημα γεμάτο καλές ιδέες, που όμως δεν είναι πάντα σταθερό.
Το πιο λαμπρό στοιχείο του Tales of Old Dominus είναι το σύστημα μαγείας. Δεν επιλέγεις έτοιμα ξόρκια—τα δημιουργείς. Συλλέγεις ρούνους όπως φλόγα, αίμα, στάχτη και ηχώ, και τους συνδυάζεις για να φτιάξεις δικά σου μαγικά.
Αυτό επιτρέπει:
- Φωτιά που απορροφά ζωή για να δυναμώσει
- Σκιώδη ξόρκια που δένουν εχθρούς μεταξύ τους
- Υβριδικές μαγείες μοναδικές στον κάθε παίκτη
Είναι δημιουργικό, βαθύ και προσωπικό… αλλά ελάχιστα εξηγημένο. Το interface μπερδεύει, τα tutorials είναι ασαφή και πολλές συνταγές ξορκιών μένουν κρυφές για ώρες.
Όταν όμως κατανοήσεις το σύστημα, είναι πραγματικά μαγικό.
Η εξερεύνηση είναι ίσως το πιο ισχυρό σημείο του Dominus. Η Allarian μοιάζει με ζωντανό μουσείο ξεχασμένων θεών. Ερείπια, περάσματα, βωμοί και αρχαίες πόλεις αφηγούνται ιστορίες χωρίς λόγια.
Δεν υπάρχει minimap ούτε έντονη καθοδήγηση. Το παιχνίδι εμπιστεύεται τον παίκτη. Είναι απελευθερωτικό.
Όμως η ανταμοιβή δεν είναι πάντα ανάλογη της προσπάθειας. Πολλά υπέροχα τοπία δεν προσφέρουν:
- ξεχωριστό lore
- μοναδικό εχθρό
- ή κάποια σημαντική ανακάλυψη
Το Dominus δημιουργεί ατμόσφαιρα, αλλά όχι πάντα ουσία.
Οι NPCs μιλούν με γρίφους. Οι επιλογές έχουν ηθική πολυπλοκότητα. Τα questlines μπλέκουν απρόβλεπτα. Το Tales of Old Dominus στοχεύει ψηλά.
Και κάποιες φορές πετυχαίνει θεαματικά—όπως στη συγκλονιστική ιστορία της Sara, της ιέρειας που αψηφά τον θεό της για να σώσει ένα καταραμένο παιδί.
Αλλά άλλες ιστορίες τελειώνουν απότομα ή χάνουν το συναισθηματικό τους βάρος λόγω κακού ρυθμού.
Η ομορφιά του Tales of Old Dominus δεν βασίζεται στην τεχνολογία, αλλά στην τέχνη του. Βρεγμένα αγάλματα, ημιγκρεμισμένοι ναοί και χρυσαφένιες δύσεις δημιουργούν έναν κόσμο γεμάτο θλίψη και μυστήριο.
Η μουσική του Lra Varnon είναι συγκλονιστική. Χορωδίες και τσέλο συνδυάζονται σε μια μαγευτική ατμόσφαιρα, με το κομμάτι Ashen Crown να ξεχωρίζει.
Από πλευράς απόδοσης όμως, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά:
- Συχνές πτώσεις FPS
- Stutters σε έντονα εφέ
- Ασυμβατότητες ακόμα και σε ισχυρά συστήματα
Το day-one patch βοήθησε, αλλά δεν διόρθωσε τα βασικά προβλήματα.
Το Tales of Old Dominus διαθέτει ψυχή. Έχει στιγμές μεγαλοπρέπειας, μοναδικές ιδέες και έναν κόσμο που μοιάζει πραγματικά αρχαίος και στοιχειωμένος. Όμως οι αδυναμίες του—από την άνιση αφήγηση μέχρι τις τεχνικές αστάθειες—το συγκρατούν από την κορυφή.
Και όμως, κάτω από τα ελαττώματα υπάρχει κάτι αυθεντικό: μια ιστορία θλίψης, πίστης και θεών που χάθηκαν.
GameFreniacs 
Σχολιάστε