Toν τελευταίο καιρό παρατηρείται μια αδιάλειπτη επικέντρωση στα 2D action platformer, είτε πρόκειται για ένα συναρπαστικό Metroidvania είτε για ένα γραμμικό παιχνίδι δράσης που θυμίζει παιχνίδια όπως το Castlevania. Ένα τέτοιο κόσμημα που έχει κάνει αίσθηση είναι το ‘Lords of Exile’. Ας εξερευνήσουμε τον κόσμο αυτού του παιχνιδιού, όπου ένας καταραμένος ιππότης με το όνομα Γκαμπριέλ ξεκινά μια αναζήτηση εκδίκησης σε μια φανταστική εκδοχή της αρχαίας Ιαπωνίας.
Αντίθετα με τον συνήθη πρωταγωνιστή που χρησιμοποιεί μαστίγιο, ο Γκαμπριέλ εξαρτάται από μια εκτεταμένη κίνηση του σπαθιού, προσθέτοντας ένα νέο στοιχείο στο gameplay. Το βήμα του δίνει μια μεθοδική αίσθηση, αλλά μην φοβάστε, γιατί ένα γρήγορο τεχνικό κύλισμα προσθέτει δυναμική, κυρίως για της έντονες μάχες με τα bosses. Το οπλοστάσιο περιλαμβάνει μια μέτρια επιλογή αντικειμένων που μπορούν να εκτοξευτούν- δρεπάνια, μαχαίρια, βόμβες – καθένα από τα οποία αποδεικνύεται ανεκτίμητο σε διάφορες καταστάσεις.
Από την αρχή, είναι εμφανές ότι οι δημιουργοί κατανοούν την εύθραυστη ισορροπία μεταξύ πρόκλησης και δικαιοσύνης σε μια γραμμική περιπέτεια side-scrolling. Το Lords of Exile παρουσιάζει μια πρόκληση που είναι δύσκολη αλλά διαχειρίσιμη, αποφεύγοντας εκνευριστικές στιγμές. Οι οκτώ σκηνές χωρίζονται προσεκτικά σε μικρές ενότητες, στολισμένες με τον κατάλληλο αριθμό κινδύνων και εμποδίων, εμποδίζοντας το υπερβολικό gameplay.
Η αντιμετώπιση του θανάτου δεν είναι ένα πρόβλημα, αλλά μια ευκαιρία μάθησης. Μετά τον θάνατο, ο Γκαμπριέλ επιστρέφει κομψά στην αρχή της ενότητας. Αυτή η φαινομενικά τιμωρητική επιλογή σχεδίασης γίνεται ένα επιτυχημένο κόλπο, επιτρέποντας στους παίκτες να αντιγράψουν επιτυχημένες κινήσεις μετά την κατανόηση ενός εμποδίου. Είναι μια απόδειξη της φιλοσοφίας του παιχνιδιού – η δυσκολία πρέπει να κατακτιέται, όχι να υφίσταται.
Τα mini-bosses και οι μάχες στο τέλος του κάθε κεφαλαίου υπογραμμίζουν το ταξίδι. Τα mini-bosses, τα οποία δεν έχουν μπάρες υγείας, προσφέρουν δυνατές προκλήσεις. Τα bosses, αρχικά απροσπέλαστα , αποκαλύπτουν τις ευπάθειές τους μέσω της αναγνώρισης των μοτίβων στις κινήσεις τους. Κάθε νίκη επιβραβεύει τον Γκαμπριέλ με νέες δεξιότητες, από απλές αναβαθμίσεις έως ικανότητες που αλλάζουν το παιχνίδι, όπως το επιθυμητό διπλό άλμα.
Καθώς η περιπέτεια του Γκαμπριέλ εξελίσσεται, δύο φαντασμαγορικοί σύμμαχοι εντάσσονται στη μάχη. Ένας σαμουράι ικανός να καθαρίσει στερεά τετράγωνα και ένας δαίμονας που μπορεί να προωθήσει τον Γκαμπριέλ μπροστά ανοίγοντας του νέες διαστάσεις στρατηγικής. Αυτοί οι φανταστικοί σύμμαχοι, με τις μοναδικές τους ικανότητες, ενισχύουν την ευελιξία στην προσέγγιση διάφορων καταστάσεων στο παιχνίδι.
Το Lords of Exile αντλεί οπτική έμπνευση από τα κλασικά του NES, μοιάζοντας με ένα εξελιγμένο παιχνίδι NES . Η τέχνη του sprite, χαρακτηριζόμενη από μια παλέτα τεσσάρων χρωμάτων, δίνει μια ξεχωριστή αίσθηση NES. Οι λεπτομερείς στο φόντο και τα τεράστια bosses, υπερβαίνοντας τις δυνατότητες του NES, συμβάλλουν σε μια οπτικά συναρπαστική εμπειρία.
Σε μια απόκλιση από τις συμβάσεις του NES, η μουσική του παιχνιδιού χρησιμοποιεί το τσιπ ήχου του Mega Drive. Ενώ δεν είναι κάθε μουσικό κομμάτι είναι αξέχαστο, η μουσική των bosses ξεχωρίζει, προσθέτοντας ένα κατάλληλα ενεργειακό υπόβαθρο στις έντονες μάχες.
Το Lords of Exile καταφέρνει με επιτυχία να περιπατήσει την λεπτή γραμμή μιας δίκαιης ρετρό εμπειρίας. Οι δημιουργοί σοφά αποφεύγουν αρχαϊκά στοιχεία σχεδιασμού όπως οι συνεχώς επανεμφανιζόμενοι εχθροί. Παρόλο που δεν είναι άψογο, με μικρές ενστάσεις, η συνολική εμπειρία προσφέρει μια ικανοποιητική πρόκληση και ένα πειστικό κίνητρο για ένα δεύτερο πέρασμα.
GameFreniacs 
Σχολιάστε